Wybaczanie to proces, który zachodzi na poziomie emocji, serca, ciała oraz narracji mentalnej – nie da się dokonać tego aktu tylko i wyłącznie za pomocą myśli czy intencji.
Kluczowym aspektem jest chęć wzięcia pełnej odpowiedzialności za siebie oraz swoje zranione części – oznacza to chęć przeżycia tych bardzo trudnych stanów emocjonalnych i mrocznych części psyche, które do tej pory były na wyparciu.
Trójkąt dramatyczny, a zranione Ja
Trójkąt dramatyczny, inaczej zwany też trójkątem Karpmana, to podświadoma gra 3 ról: ofiary, kata oraz ratownika.
- Ofiara – nie bierze odpowiedzialności za swój los i dobrostan psychiczny, ma tendencje do obwiniania świata zewnętrznego i istot wokół za to co jej się przytrafia lub jakie spotykają ją konsekwencje jej własnych działań. Lubi się poużalać, uwikłana w mechanizmy ucieczkowe. Ma dostęp do emocji, które są dla niej łatwiejsze, np. żal, smutek, wstyd, strach. Przeżywa ból, często wręcz w zapętleniu nie chcąc go przetransformować.
- Kat – używa swojej siły fizycznej, intelektualnej lub siły zasobów materialnych przeciwko innej istocie. Dominuje, atakuje, nadużywa swej pozycji. Przejawia zachowania agresywne lub pasywno-agresywne, zarówno impulsywnie jak i w chłodny, wyrachowany sposób. Napędzany chęcią zemsty, przekonany o swojej racji. Na poziomie energii daje ofierze swoje stany, które ma na wyparciu, np. oprawca znęcający się nad słabszym człowiekiem przekazuje tej istocie swój strach, który ma na wyparciu, a do którego ofiara ma dostęp. To może być chociażby strach przed byciem porzuconym czy przed własną siłą destrukcji. Unika uczucia bezsilności, niemocy, pokazywania własnej słabości, kruchości, bólu, wstydu. Zamiast tego wybiera siłę, która to daje mu poczucie sprawczości i władzy.
- Ratownik – zorientowany na ofiarę – widzi jej ból i poniżenie, pragnie pomóc, byleby nie zająć się sobą. Mocny mechanizm ucieczkowy od własnych trudnych stanów. Przekonany, że wie lepiej co jest dobre dla ofiary albo o tym, że umie rozwiązać jej sytuację. Angażuje się w cudze konflikty i dramaty nie chcąc skonfrontować się z własnymi wyzwaniami. Obwinia kata, współczuje ofierze, bierze na siebie nie swoją odpowiedzialność. Mocne tendencje do bycia opiekunem oraz przekraczania cudzych granic.
Role te funkcjonują w ludzkiej psychice jak i osobowości jako ukształtowane strategie przystosowawcze do toksycznego środowiska, w którym wychowywał się człowiek. Są to bardzo silnie wgrane skrypty, które automatycznie odtwarzają się w życiu dorosłym w dogodnej dla nich sytuacji, kiedy to człowiek trafi na inną istotę mogącą wypełnić ten wzorzec.
Często jest tak, że jedna rola przechodzi w drugą, tzn. ratownik, który nieustannie zajmuje się życiem innych i usilnie rozwiązuje za nich ich sprawy nagle doświadcza przeciążenia i frustracji, czując się niedocenionym, zaczyna wybuchać, atakować lub odcinać się od ludzi przechodząc tym samym w rolę kata jak i ofiary.
Tak samo ofiara, która ma na wyparciu stany furii, wściekłości, chęci zemsty może przejawiać swoją figurę kata w sposób pasywno-agresywny lub pozostając w figurze ofiary co pozwala jej manipulować drugą stroną i obciążać ją odpowiedzialnością za to co przeżywa ofiara.
Z kolei kat może nagle zamienić się w ofiarę nie biorąc odpowiedzialności za swój czyn tylko obracając narrację w taki sposób, że to on jest w danej historii pokrzywdzoną stroną.
Świadomość tych 3 ról oraz mechanizmów przechodzenia z jednej w drugą ułatwia wyjście z gry oraz przeniesienie uwagi na swoje zranione kawałki Ja, np. osoba, która doznała w dzieciństwie traum przemocowych może szukać w dorosłym życiu słabszej istoty podatnej na prześladowanie. W tym przypadku działa podświadomy impuls zemsty oraz chęci odegrania sobie na kimś tego czego sama była ofiarą. Zamiast takiego aktu, może świadomie objąć swój ból, wściekłość, chęć dominacji, samotność, poczucie niesprawiedliwości i wszelakie inne stany składające się na tę traumę.
Wymaga to postawy, w której człowiek bierze odpowiedzialność za uzdrowienie siebie oraz ma chęć konfrontacji z własnym cieniem jak i szuka zdrowszych strategii, by wyjść ze zautomatyzowanych pętli podświadomości.
Warto pamiętać, że każda z tych ról na pewnym poziomie ma za zadanie chronić ciebie przed innymi kawałkami jaźni, które na dany moment są zbyt trudne dla ciebie do przeżycia lub nie znasz narzędzi ani technik, które umożliwiłyby ci lepsze zarządzanie własnymi emocjami.
Zranione Ja jest niczym innym jak nie w pełni zintegrowaną traumą – będzie w tobie tak długo żywe jak długo brakuje ci gotowości i chęci do objęcia wszystkich zdefragmentowanych stanów stanowiących kawałki historii, w której brałeś udział i która cię przerosła.
Czyli ofiara musi wziąć odpowiedzialność za swój cień i musi nauczyć stawiać się granice lub stawać do walki w obronie siebie, gdy wymaga tego sytuacja.
Kat potrzebuje stabilnego wystania w swoich gwałtownych impulsach, miękkości dla bolesnych miejsc w ciele i w sercu oraz chęci odpuszczenia innym, by przekierować energię agresji na sprawczość w działaniu i kreację.
Z kolei ratownik musi nauczyć się szanować cudzą wolę, tempo, odmienność, zarazem stając przy sobie, by zintegrować w sobie kata jak i ofiarę oraz stanąć do swoich osobistych wyzwań.
Finalnie zranione Ja zamienia się w dorosłe Ja, które jest w mocy – wybiera zdrowe strategie, przestaje żyć dotychczasową narracją na swój temat jak i temat świata, szanuje u innych ich proces stawania do swej osobistej mocy i idzie tam, gdzie jest gotowość do pozwolenia sobie na nowe przejawy siebie w zgodzie ze swą naturą i osobistą prawdą.
Wybaczanie
Akt wybaczenia jest tak naprawdę aktem odpuszczenia oraz mentalno-emocjonalnym wyjściem z uwikłania w dotychczasową historię z przeszłości. Z racji tego, że każda historia jest inna oraz niesie swój specyficzny bagaż, czasami potrzeba czasu i odpowiedniego cyklu oraz dojrzałości, by dojść do miejsca wybaczenia drugiej stronie lub sobie.
Samo wybaczenie jest bardzo uwalniające – jest to moment, w którym widzi się w pełni historię bez obwiniania kogokolwiek, tzn. potrafi się też zrozumieć drugą stronę oraz ciąg przyczynowo-skutkowy, a także odzyskuje się spokój w sercu i w głowie.
Wybaczenie nie zawsze jest o pojednaniu, a tym bardziej nie jest o godzeniu się na dalsze traktowanie siebie przez kogoś w sposób krzywdzący.
Metody i techniki
Arkusz Radykalnego Wybaczania
Przede wszystkim bądź szczera/y ze sobą podczas wypełniania arkusza. Jeżeli w rubrykach, gdzie zaznaczasz jedną z opcji (gotowość, otwartość, sceptycyzm, brak gotowości) cały czas czujesz brak gotowości lub sceptycyzm to też dobrze – to jest o twoich mechanizmach obronnych i właśnie w ten sposób będziesz się z nimi kontaktować i je rozbrajać.
Po drugie każdy proces jest indywidualny, także nawet jak zrobisz już 20 czy 30 arkuszy to przy kolejnym może być tak, że w niektórych z tych podpunktów z rubryczką znów poczujesz w sobie ogromny opór i wtedy trzeba uznać swój brak gotowości. Nie wpadaj w pułapkę, że tyle już zrobiłaś/eś i z automatu wszędzie potem zaznaczasz otwartość czy gotowość – powtarzam, każdy proces jest indywidualny i jednorazowy i z miejsca danego procesu trzeba czuć jak się z czymś masz.
- W pkt. 3 warto poza emocjami wypisać wszelakie stany świadomości, np. czuję się: zły, rozżalony, przegrany, umniejszony, odrzucony, w nienawiści itd.
Wypisujesz tu wszystko co ci przyjdzie intuicyjnie, jak najbardziej obszernie.
- W pkt. 6 warto pogrzebać w swej głowie, by odnaleźć podobne sytuacje – czasami historia, która dzieje się z partnerem w tu i teraz ma swój wzorzec nie tylko u rodziców, ale też u rówieśników czy w relacji ze zwierzęciem albo instytucją.
- W pkt. 8 warto wypisać sobie wszystko w 3 kategoriach
Osądy – jesteś taki, siaki i owaki, np. głupi, podły, zły, małostkowy, władczy, obrzydliwy itd.
Oczekiwania – powinieneś był zrobić to i tamto
Zachowania – w zależności od historii spójrz na swoje zachowania, gdzie przejawiasz te oczekiwania, czyli uważasz na przykład, że twój rodzic nie był dobrym, świadomym rodzicem i wciskasz mu cały czas na siłę książki i artykuły z zakresu psychologii czy duchowości
- W pkt. 11 możesz gdzieś nadprogramowo wypisać intuicyjne te przekonania, które ci przyjdą strumieniem świadomości
- W pkt. 16, który jest kluczowy dla całego procesu, poza samym wypisaniem uczuć i stanów, z pkt. 2b, warto wejść w serce i podziękować za każdy z nich już bez oceniania i sklejania się z nimi.
Możesz też wyobrazić sobie jak te energetyki wychodzą z twojego ciała i idą do Źródła.
- W pkt. 18 wypisujesz wszystkie swoje przemyślenia, wglądy oraz nową narrację na temat danej historii, poszerzoną o empatię i perspektywę obserwatora.
Na koniec spalasz arkusz, a jeśli robiłaś/eś go online możesz po prostu zamknąć stronę bez wysyłania go. Jest to symboliczne domknięcie procesu i przetransformowanie emocji oraz przekonań w nową, zintegrowaną i uzdrowioną odsłonę.
Arkusze można robić dość często i na bardzo różne tematy – poza relacjami możesz też pisać je na instytucje, np. szkoła, kościół, sąd albo jakaś firma lub też na samą/ego siebie.
Promień Miłości
W tej metodzie wchodzisz świadomością w swoje serce i wysyłasz z czucia promień miłości do każdej emocji, stanu i figury psychiki, które ci się pojawiają w związku z kimś lub jakąś historią.
Np. zraniła cię przyjaciółka, a w tobie jest żal, smutek, nienawiść, ból, chęć ucieczki, chęć zemsty itd.
Po kolei, tak jak ci się pokazuje w trakcie podróży, wysyłasz miłość do każdego z tych stanów czy mechanizmów obronnych. Ukochując to akceptujesz te kawałki swojego człowieczeństwa i pozwalasz żeby ładunki emocjonalne rozpuściły się w ciele i w energii miłości.
Finalnie możesz wyobrazić sobie siebie i drugą osobę, której tyczy się proces na przeciwko siebie, a nad wami duże serce, z którego idzie promień miłości do każdego z was.
Jest to bardzo przydatna metoda przy uzdrawianiu relacji rodzinnych, przyjacielskich, zawodowych jak i partnerskich. Szczególnie w wątkach, gdzie była rywalizacja, np. z rodzeństwem, warto wyobrazić sobie wszystkich członków rodziny i jak z serca nad wami idzie promień miłości ku każdemu dając swoje uznanie i przynależność.
Rytuały Śmierci z Żywiołami
W tych rytuałach chodzi o transformację poprzez czyszczenie przestrzeni fizycznej z przedmiotów związanych z osobą, która zraniła oraz o czyszczenie przestrzeni mentalno-energetycznej poprzez usuwanie zapisków czy konwersacji.
- Przedmioty możesz spalać w ogniu – nazywasz co żegnasz, za co dziękujesz i co przywołujesz na nowo do swego życia. Bardziej szczegółowo opisuję ten rytuał tutaj:
http://suplementswiadomosci.pl/index.php/2020/06/19/ceremonia-oczyszczenia-przy-ogniu/
- Możesz je wrzucać do wody lub zakopywać w ziemi (tylko te organiczne, które się naturalnie rozłożą). Woda oczyszcza i uczy puszczać – ta forma pracy jest dosyć łagodna. Z kolei Ziemia jest symbolicznym oddaniem Śmierci tego co już nie jest ci potrzebne – tutaj warto poprzepuszczać przez siebie stany, które się pojawią, ponieważ żywioł ten w swej istocie jest powolny i wymaga cierpliwości. Ja często kładę się na ziemi i oddycham głęboko pozwalając, by wybrzmiało wszystko to co było do tej pory na wyparciu. Tutaj możesz też wizualizować sobie jak oddajesz te energie Ziemi i prosisz ją o przetransformowanie tego w miłość.
- Przedmioty można też oczywiście wyrzucić, dać innym lub sprzedać – najlepiej skupić się na przedmiocie i poczuć intuicyjnie jak on chce być wypuszczony z twojego życia. Niektóre będą chciały dalej być w świecie, inne wolą być spalone czy rozłożone przez naturę. Nie ma sensu podchodzić do tego racjonalnym umysłem.
To co jest kluczowe przy tego rodzaju pracy to zrozumienie, że przedmioty gromadzą w sobie różne energie i emocje oraz trzymają twoje struktury tożsamości. Pozbywając się przedmiotu pozwalasz sobie uśmiercić dotychczasowe ego oraz objąć świadomością emocje, które miałaś/eś na wyparciu zaraz przywołując inne jakości do swego życia.
- Usuwanie zapisków i konwersacji czy nawet znajomości na portalach społecznościowych jest pracą w obrębie żywiołu Powietrza. Szczególnie jeśli relacja padła warto puścić sentyment i pozbyć się fotografii czy nagrań video.
Wszystkie te akty prowadzą ku wybaczeniu i pogodzeniu się z historią.
Wizualizacja z archetypem Śmierci
Wyobrażasz sobie przed sobą Śmierć jako postać – może być klasyczna kostucha, może być inaczej. Następnie pozwalasz jej zadziałać – może ściągać ci z ciała różne emocje i struktury, może nawet wejść w ciebie i chcieć tobą zatańczyć lub jakoś poruszać.
Śmierć w pozytywnym aspekcie uczy puszczać i podążać z nurtem życia i cykliczności. Pomaga odejść temu co już jest nieaktualne na twojej Drodze. Kluczowe jest tutaj puszczenie kontroli i zaufanie jej – ona wie co robi i co jest już niepotrzebnym bagażem. Służy ci tak naprawdę przeprowadzając cię przez swoją bramę ku nowej odsłonie życia.
Świetna Medycyna jeśli chodzi o transformowanie bólu, nienawiści, żalu, złych nawyków, wzorców autodestrukcji czy przekonań – wyciąga to wszystko na poziomie fizycznym aż ze struktur kostnych, co jest najgłębszym poziomem jeśli chodzi o pracę z ciałem.
Podczas takiej wizualizacji lub tańca może być ci zimno w całym ciele, mogą być różnego rodzaju tiki – nie bój się tego tylko oddychaj, przepuszczaj przez siebie i pozwól jej działać aż skończy.
Na koniec możesz zobaczyć jak zabiera to wszystko ze sobą i pożegnaj się z nią z wdzięcznością.
Po takim procesie będzie ci dużo łatwiej odpuścić i wejść w wybaczanie.
Praktyka uwalniania
Prosta metoda, gdzie bierzesz kartkę i wypisujesz emocje, przekonania i stany w związku z jakąś osobą, od których chcesz się uwolnić.
Możesz użyć formułek:
Uwalniam siebie od: tu wypisujesz emocje i uczucia
Oddaję ci twoje zdanie: tu wszelakie hasła i raniące słowa, które wypowiedziała do ciebie dana osoba
Możesz też oddać tej osobie jej emocje, np. Oddaję ci twój strach, twój ból, twój gniew itd.
Oddaję ci twoją odpowiedzialność za twój los, a ja biorę odpowiedzialność za siebie.
Generalnie wypisujesz wszystko co ci przyjdzie intuicyjnie, czasami to jest kartka A5, a czasami nawet 2 albo 3.
Na koniec możesz napisać: przywołuję do swojego życia takie jakości jak szacunek do siebie, miłość i pogodzenie, wybaczenie, akceptację dla siebie taką jaka/im jestem.
Po wszystkim spal tę kartkę z intencją oczyszczenia i objęcia miłością siebie i drugiej strony.
Praktyka wdzięczności
Praktykowanie wdzięczności nie koniecznie jest wybaczeniem samym w sobie, ale jest to świetny sposób na dotarcie do tego miejsca jak i na utrzymanie swej świadomości w energii serca.
Praktyka jest prosta – możesz codziennie wypisywać 10 rzeczy z danego dnia, za które czujesz wdzięczność lub nazywać je i dziękować za możliwość doświadczenia ich. To mogą być zwykłe momenty jak to, że było cały czas zielone światło podczas jazdy autem czy miałaś/eś przyjemność zjeść smaczny posiłek. Mogę też być trudniejsze kwestie, gdzie dziękujesz za to jak sobie poradziłaś/eś podczas sytuacji.
Wdzięczność sama w sobie jest istotnym składowym elementem aktu wybaczenia – to pamięć dobrych momentów relacji i darów, które się otrzymało od drugiej strony oraz uznanie lekcji jakie niosła ta relacja. Zarówno wdzięczność jak i wybaczenie są energiami i stanami świadomości w przestrzeni serca – podobna wibracja.
Dziękuję, to znaczy przyjmuję co było między nami, zarówno to dobre jak i trudne, i nie szukam tu już niczego więcej albo nie mam potrzeby rozliczać czegokolwiek z przeszłości. Teraz jestem gotowa/gotów ci wybaczyć i pójść w swoją stronę z szacunkiem do naszej wspólnej historii i jej roli w moim życiu.
Posłowie
Metody metodami, ale istnieje też możliwość wybaczenia o tak po prostu, w sercu, kiedy nastanie na to gotowość. Wszystkie sposoby opisane powyżej mogą być aktem wybaczenia, mogą też być drogą do niego – każda historia niesie inny bagaż oraz zawiłości. Niektóre wymagają wielu procesów od bardzo różnych stron włącznie z ustawianiem historii rodowych czy transformowaniem karmy z poprzednich wcieleń, ale to co jest ważne i spójne dla wszystkich to zintegrowanie ładunków emocjonalnych w ciele oraz transformacja wzorców i przekonań – dopiero wtedy przychodzi głębokie zrozumienie z serca i chęć, by odpuścić drugiej stronie czy też sobie znajdując pogodzenie z losem i spokój.
I tu zaczyna się twoja nowa historia o sobie jak i o życiu – w lekkości i zaufaniu, że wszystko zawsze jest takie jak ma być.
Kłaniam się
____________________________________________________________________________________________
Jakub Stąpór – na swej ścieżce pracy ze świadomością korzystam z różnych technik terapeutycznych i duchowych dobierając je intuicyjnie w zależności od potrzeb osoby, która do mnie przychodzi. Jako szaman często kanalizuję przez siebie różne energie po to, by historia mogła opowiedzieć się w pełni lub w nowym świetle.